“Julie!” De stem kwam van ver, heel ver. “Aarde aan Julie.” Ik schrok uit mijn gedachten en zag Jacob mij bezorgd aankijken.
“Sorry, ik was aan iets aan het denken,” verontschuldigde ik me.
“Het is niets. Ik moet gaan.” Op Jacob zijn gezicht stond nu een glimlach.
“Wat ga je doen?” vroeg ik hem.
“Ik ga naar Audrey. Ik moet met haar praten. Ik heb het je toch allemaal vertelt!?” Ik keek hem vragend aan.
“Euhm?”
“Komaan Julie,” zei Jacob smekend. “Vijf minuten geleden.”
“Dat heb ik dus niet gehoord.” Ik keek hem schuldig aan. “Jacob, ik denk niet dat het een goed idee is.” De treurige blik was er weer. “Audrey is trouwens niet thuis.” Alle hoop die Jacob enkele seconden geleden nog had, was verdwenen.
“Dan zal ik maar naar huis gaan.” Hij was teleurgesteld en hij miste Audrey, maar op dit moment kon hij haar beter gerust laten.
“Op dit moment is dat de beste keuze.” Ik keek hem bezorgd aan. “Sorry.” Ik keek hoe Jacob het bos in wandelde. Ik had het gevoel dat hij niet meteen naar huis zou gaan, maar hoopte vooral dat alles in orde zou komen met hem. Ik bleef nog een tijdje tegen de wagen geleund en dacht na over alles wat er de afgelopen uren was gebeurd.
“Julie!” Ik draaide me om en zag Lesley op me af lopen. “Daar ben je.” Ik lachte om haar bezorgdheid. We kenden elkaar nog geen dag en we konden elkaar al niet missen.
Lees dit en nog veel meer in het volgende hoofstuk van Mijn Imprint of Mijn Imprint (blog)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten