“Julie!” De stem kwam van ver, heel ver. “Aarde aan Julie.” Ik schrok uit mijn gedachten en zag Jacob mij bezorgd aankijken.
“Sorry, ik was aan iets aan het denken,” verontschuldigde ik me.
“Het is niets. Ik moet gaan.” Op Jacob zijn gezicht stond nu een glimlach.
“Wat ga je doen?” vroeg ik hem.
“Ik ga naar Audrey. Ik moet met haar praten. Ik heb het je toch allemaal vertelt!?” Ik keek hem vragend aan.
“Euhm?”
“Komaan Julie,” zei Jacob smekend. “Vijf minuten geleden.”
“Dat heb ik dus niet gehoord.” Ik keek hem schuldig aan. “Jacob, ik denk niet dat het een goed idee is.” De treurige blik was er weer. “Audrey is trouwens niet thuis.” Alle hoop die Jacob enkele seconden geleden nog had, was verdwenen.
“Dan zal ik maar naar huis gaan.” Hij was teleurgesteld en hij miste Audrey, maar op dit moment kon hij haar beter gerust laten.
“Op dit moment is dat de beste keuze.” Ik keek hem bezorgd aan. “Sorry.” Ik keek hoe Jacob het bos in wandelde. Ik had het gevoel dat hij niet meteen naar huis zou gaan, maar hoopte vooral dat alles in orde zou komen met hem. Ik bleef nog een tijdje tegen de wagen geleund en dacht na over alles wat er de afgelopen uren was gebeurd.
“Julie!” Ik draaide me om en zag Lesley op me af lopen. “Daar ben je.” Ik lachte om haar bezorgdheid. We kenden elkaar nog geen dag en we konden elkaar al niet missen.
Lees dit en nog veel meer in het volgende hoofstuk van Mijn Imprint of Mijn Imprint (blog)
zondag 29 augustus 2010
woensdag 18 augustus 2010
Niet zo belangrijke personages... De mensen
Liesbeth Vercauteren
Timothy Vercauteren
Lindsay Newton
John Newton
Michael Newton
Jessica NewtonPreview Hoofdstuk 12...
TanyaPOV
Garrett en Kate kwamen samen de deur binnen en ik verwachte dat Laurens hen op de voet zou volgen. Ik bleef naar de deur kijken.
“Hij komt niet direct. Hij wilde even alleen zijn,” zei Garrett. Ik keek hem vragend aan.
“Tanya, hij komt heus wel.” Deze keer was het Kate die antwoordde. “Hij moest nadenken. De afgelopen weken heeft hij heel wat meegemaakt.” Ik knikte enkel om te laten zien dat ik het begreep en wandelde dan naar mijn kamer. De afgelopen zeven maanden was ik gelukkig. Ik heb er moeite voor moeten doen, maar ik was tenminste gelukkig. Sinds we in Forks waren, ging het allemaal achteruit. Het meisje in het ziekenhuis had alles veranderd. Het meisje dat nu boven zat, had mijn Laurens afgenomen.
Oké, ik geef toe ik ben ook niet heilig, maar ik verdien toch ook mijn beetje geluk. Ik weet dat het niet eerlijk was om Laurens niet zelf te laten beslissen, maar hoe moest ik anders gelukkig worden?
De deur ging open en er wandelde iemand binnen. Ik keek op en zag Laurens in de deuropening staan.
“Hallo iedereen,” begroette hij.
“Laurens,” begon ik. “Kunnen wij praten?” Hij keek me aan en in zijn blik zag ik dat hij er geen zin in had.
“Niet nu, Tanya. Niet nu.” Hij wandelde langs mij naar de trap, maar ik sprong recht en ging voor hem staan.
“Waarom niet nu?”
“Omdat ik geen zin heb.”
“Jij bent meer dan 2 weken weggeweest en je verwacht dat ik geen vragen stel.” Ik begon kwaad te worden. Laurens zijn gedrag zou niet mogelijk moeten zijn. Hij moet naar mij luisteren. Dit was onmogelijk. Laurens mocht niet doen waar hij zin in had. Dat kon niet.
“Tanya, ik heb geen zin in dit gesprek. Misschien een andere keer.” Daarmee wandelde hij langs mij de trap op. Hoe kon dit gebeuren? Ondertussen ging er boven een deur open.
Wat is Tanya van plan? Wat verbergt ze voor de familie? Lees het allemaal op Mijn Imprint (FF) of Mijn Imprint (Blog)
Garrett en Kate kwamen samen de deur binnen en ik verwachte dat Laurens hen op de voet zou volgen. Ik bleef naar de deur kijken.
“Hij komt niet direct. Hij wilde even alleen zijn,” zei Garrett. Ik keek hem vragend aan.
“Tanya, hij komt heus wel.” Deze keer was het Kate die antwoordde. “Hij moest nadenken. De afgelopen weken heeft hij heel wat meegemaakt.” Ik knikte enkel om te laten zien dat ik het begreep en wandelde dan naar mijn kamer. De afgelopen zeven maanden was ik gelukkig. Ik heb er moeite voor moeten doen, maar ik was tenminste gelukkig. Sinds we in Forks waren, ging het allemaal achteruit. Het meisje in het ziekenhuis had alles veranderd. Het meisje dat nu boven zat, had mijn Laurens afgenomen.
Oké, ik geef toe ik ben ook niet heilig, maar ik verdien toch ook mijn beetje geluk. Ik weet dat het niet eerlijk was om Laurens niet zelf te laten beslissen, maar hoe moest ik anders gelukkig worden?
De deur ging open en er wandelde iemand binnen. Ik keek op en zag Laurens in de deuropening staan.
“Hallo iedereen,” begroette hij.
“Laurens,” begon ik. “Kunnen wij praten?” Hij keek me aan en in zijn blik zag ik dat hij er geen zin in had.
“Niet nu, Tanya. Niet nu.” Hij wandelde langs mij naar de trap, maar ik sprong recht en ging voor hem staan.
“Waarom niet nu?”
“Omdat ik geen zin heb.”
“Jij bent meer dan 2 weken weggeweest en je verwacht dat ik geen vragen stel.” Ik begon kwaad te worden. Laurens zijn gedrag zou niet mogelijk moeten zijn. Hij moet naar mij luisteren. Dit was onmogelijk. Laurens mocht niet doen waar hij zin in had. Dat kon niet.
“Tanya, ik heb geen zin in dit gesprek. Misschien een andere keer.” Daarmee wandelde hij langs mij de trap op. Hoe kon dit gebeuren? Ondertussen ging er boven een deur open.
Wat is Tanya van plan? Wat verbergt ze voor de familie? Lees het allemaal op Mijn Imprint (FF) of Mijn Imprint (Blog)
Abonneren op:
Posts (Atom)